خدای خدایان نفخه ای از خویشتن خویش جدا کرد

و در آن نفخه زیبایی را آفرید.

او به زیبایی سبکی نسیم سحر گاهی را عطا کرد

و رایحه ی گلهای دشت را

و نرمی مهتاب را

آنگاه خداوند جامی از شادی به دست زیبایی داد و گفت:

تو نباید از این جام بنوشی مگر آنکه گذشته را فراموش کنی

و به آینده نیز اعتنایی نداشته باشی

سپس جامی از غم به دستش داد و گفت

تو باید این را بنوشی و معنای شور و شعف زندگی را دریابی.

کسی که به سیمای غم نگاه نکرده سیمای شادمانی را نیز هرگز نمی بیند!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: